1914 – 18

Info allerlei

WWI 1914-18 wordt niet gevierd…wel herdacht.
Een oorlog kan nooit gevierd worden, wel een bevrijding.

http://www.iwm.org.uk/history/20-remarkable-photos-from-gallipoli
http://www.wo1.be/nl/nieuws/48295/anzac-day-zonnebeke

Publicaties

Iets speciaals !!!

http://users.telenet.be/dannyverhoye/EenNaamInArduinV0.1.pdf

Links derden

1914 – 18 Echt gebeurd verhaal.

AAN HET FRONT VAN DEN YSER

Heldhaftige opofferingen van Belgische geneesheren (Van een ooggetuige)
Belgisch Front, 6 November 1917.

De artillerie blijft zeer bedrijvig op het Belgisch front. Haar demoleervuur wordt onophoudelijk. zeer goed volgehouden, voortgezet. De Duitschers antwoorden geweldig. Ook zijn de verliezen talrijker dan naar gewoonte. Lederen dag herhaalt zich, in de vrije dorpen van Vlaanderen, het roerende en tragische tafereel van den lijkstoet van Fransche en Belgische soldaten die men naar de laatste rustplaats brengt. Met het driekleurig vaandel bedekt, worden de kisten gedragen door hun makkers in het lijden en het strijden. Officieren en wapenbroeders begeleiden het stoffelijk overschot, terwijl de klaroenen den langzamen reglementairen marsch blazen. Soms volgt achter de mannen in khaki of in hemelsblauw, uit wier onverstoorbaar gelaat nochtans eene onzeggelijke droefheid glanst, een groep zwart gekleede vrouwen en grijzaards, die luide snikken:

Het zijn de verwanten van den held die voor het vaderland gevallen is.
Aldus worden er iederen dag, in onze rouwende dorpen, Belgische en Fransche soldaten naar ‘hunne laatste rustplaats gebracht.

Zij rusten in dezen Vlaamschen grond dien zij zoo dapper verdedigd hebben, vereenigd in de dood, zooals zij vereenigd waren in den roemvollen en doodelijken strijd.

ln dezen strijd van alle oogenblikken, die van de mannen even veel koelbloedigheid als stoïeke dapperheid vereischen, een strijd die dikwijls glansloos is en waarin wilskracht en geestdrift niet recht gehouden worden door de prikkeling van den aanval en van den onstuimigen storm loop, telt men dagelijks overvloedige voorbeelden van heldhaftige zelfopoffering. Men zou ze allen niet kunnen aanhalen. Ziehier een dat van gisteren dagteekent. In de omstreken van Caeskerke, tegenover Dixmuiden, hebben Duitsche projektielen zoo juist een onzer dekkingen vernield. Een betonblok is op een infanterist neergekomen; hij heeft de beide beenen onder de zware massa verpletterd en lijdt een ware martelie. Het is onmogelijk hem los te maken en er blijft, om de redding te heproeven, niets anders over dan ter plaats zelf, zoo spoedig mogelijk, de beide beenen af te zetten. Men heeft de geneesheer per telefoon geroepen, Onmiddellijk komt dokter Titz, vergezeld van een ziekenyerpleger, toegesneld. De regimentsgeneesheer” Bastin, volgt hem, van zijn
ordonnans, vergezeld. Gehoorzamende aan den dringenden ambtsplicht, slechts naar hun geweten luisterend, spoeden zij zich voort onder het bombardement dat geweldig razen blijft, langs de verbindingsloopgraven, die onder een regen van ijzer en vuur schijnen te wankelen. Plots treffen de scherven van een torpedo, dokter Bastin aan schouder en hals, Hij wordt op den slag gedood. Dokter Titz buigt zich over hem neer, stelt de dood vast, maakt een wanhopig gebaar, dan haast hij zich sneller naar den bedolven man, wiens leven hij in handen heeft. In de ingestorte dekking, waarrond de granaten blijven neerkomen, wacht de gewonde, het gelaat door de pijn vertrokken, maar bewonderenswaardig van moed. Dokter Titz nadert zet de beenen af die slechts een massa bloedend vleesch zijn. Als de operatie geëindigd is, draagt men den gewonde weg door de gebombardeerde loopgraven en verbindingsgangen. En terwijl de dood rondom hem blijft razen, brengt dokter Titz den gewonde, die hij ‘op eigen doodsgevaar het leven heeft gered, ,tot aan het gasthuis. Is deze daad van verheven zelfopoffering niet van antieke schoonheid?

De Legerbode 8 november 1917

Dokter Bastin is Felix Bastin, huldeplakket in Diksmuide, begraven te Oeren

De soldaat waarvan sprake is mijn grootoom, waarover de ooggetuige ook schrijft. Mijn grootoom is kort daarna ook gestorven aan zijn verwondingen.

Er zijn diverse gegevens over wie het eerst gestorven is. Ze liggen te Oeren naast elkaar begraven.